“We gaan een theaterweekend maken”, riep Daphne enthousiast waarop ik meteen reageerde met: “Ik zet wel thee”. Nu zal iedereen die mij kent, denken dat ik zonder pardon op het podium spring, maar niets is minder waar. Waar Daphne opleeft bij het idee te mogen schitteren voor publiek, trek ik me liever terug. Vroeger, lang geleden, bij muziekles, vertelde de juf twee keer per jaar enthousiast dat er weer een voorspeelavond aan zat te komen. Met een briefje met daarop de uitnodiging voor mijn ouders, diep weggestopt tussen mijn bladmuziek, ging ik schoorvoetend naar huis. In de goede oude tijd van voor de e-mail, kwam ik ermee weg dit briefje onderin de vuilniszak te stoppen. En zo de boodschap van de voorspeelavond nooit aan mijn ouders door te geven. Deze podiumvrees is mij altijd een beetje eigen gebleven.
Waarom ik mijn angst aanga en tóch op het podium stap
Toen ik afstudeerde vroeg mijn begeleidend professor mij of ik voorlichting wilde geven voor nieuwe studenten. Dit heb ik gedaan, omdat het mij de beste manier leek om van mijn angst voor spreken in het openbaar af te komen: door het gewoon te doen. Voor een klas met leerlingen voel ik me, na al die jaren, in mijn element. Maar echt in de spotlight blijft niet mijn ding.
Toen ik hier afgelopen week eens kritisch over nadacht, besprong mij toch het gevoel dat het wel heel makkelijk is om dit niet aan te willen gaan. Zou het niet het mooiste zijn als ik helemaal mezelf kan worden en dus alle angsten onder ogen durf te zien. Dat is precies wat we ook in onze retraites doen, mensen aanmoedigen om te durven ontspannen. Op een andere manier naar het leven en hun keuzes durven kijken. En op die manier uit hun comfortzone te stappen.
Op dat vlak zit ik altijd in mijn comfortzone. Ook groepen begeleiden en reizen is iets wat ik heel graag doe en heel veel ervaring in heb. Dus heb ik eigenlijk heel makkelijk praten.
De kracht van kwetsbaarheid en durven falen
Eén van mijn lievelingsnummers is Ravijn, van Veldhuis en Kemper. Het refrein spreekt mij heel erg aan, omdat het juist gaat over de stap die je kunt zetten om jezelf van je angsten voor het leven te bevrijden.
“Maar als ik iets zou mogen zeggen, het is geen rechte lijn
En de grens maar iets verleggen gaat maar zelden zonder pijn
Want de allermooiste bloemen, groeien vlak langs het ravijn
En om die te kunnen plukken moet je durven bang te zijn”
En dus heb ik besloten om tijdens het theaterweekend een rol te gaan spelen en dan niet alleen de mij zo vertrouwde faciliterende en verzorgende rol. Ik laat Daphne als regisseur de boel aan elkaar praten en haar moment pakken, maar ook ik ga, tussen de andere volleerde én beginnende acteurs, mijn plekje innemen op het podium. Als anderen fouten mogen maken en hun angsten durven overwinnen, durf ik dat ook! “Want als de mooiste bloemen groeien, langs de rand van het ravijn. Dan moet daar ook het beste uitzicht op je stoutste dromen zijn”. En zo hebben we allemaal onze eigen hordes die we soms moeten nemen om ‘gewoon’ een stukje vrijer en dichter bij onszelf te kunnen komen.
Luister zelf naar Ravijn: https://open.spotify.com/track/3dYGDVUcU8Kr2VNiMv61n8?si=3a3a8fd7ab5e401c
Nienke