Van podium naar personeelskamer: oud zeer in een nieuwe jas

Afgelopen januari heb ik mijn vaste baan in het onderwijs opgezegd, om mijn droom achterna te gaan. Reizen en retraites organiseren en daarnaast freelance theater maken. Want ik blijf nou eenmaal theatermaker in hart en nieren.
Maar nog voor ik goed en wel weg was, werd ik via LinkedIn benaderd door een recruiter. Er was een school in Deventer met een Mavo 4 klas die al sinds de herfstvakantie geen drama meer had gehad en er wel eindexamen in moest doen. Of ik wilde invallen.
En zo kwam het dat ik begin februari toch weer een school in liep om les te geven.
De school vervult een grote regiofunctie en heeft klassen van VMBO basis tot en met VWO. Ik moest even wennen aan zo’n grote school, nadat ik de afgelopen 6 jaar op een kleine MAVO/HAVO school in Arnhem had gewerkt.

Het was even zoeken naar de lokalen en de personeelsruimte. Maar de leerlingen waren leuk en vooral heel blij dat er nu iemand was om ze in 6 weken naar een eindexamenvoorstelling te helpen.
Toen ik in de pauze eenmaal naar de personeelskamer ging, kwam ik in een ruimte ongeveer drie keer zo groot als de personeelskamer op mijn vorige school. En deze zat bomvol met collega’s. Het moeten er minstens 150 zijn geweest, iedereen zat in groepjes en was met elkaar in gesprek. Niemand keek op of om. En toen gebeurde er iets raars met mij.
In plaats van mijn eigen sociale zelf te zijn, raakte ik in paniek en schoot het toilet in. En ben daar vervolgens de volledige 20 minuten blijven zitten. Ik voelde mij weer 13! Net als toen ik op de middelbare school zat en gepest werd en de veiligheid van een toilethokje prefereerde boven de sociale contacten in de mega grote aula van de school met destijds 1.600 leerlingen (van VMBO kader tot en met VWO).

Mensen die mij kennen zullen hier enigszins verbaasd over reageren. Ik ben toch altijd die sociale Daphne die met iedereen een praatje maakt? Ik ben toch nooit op mijn mondje gevallen?
Het was hier dat ik besefte dat deze oude pijn er nog steeds zit en dat ik daar eigenlijk nooit iets mee gedaan had.
Gisteravond was de eindexamenvoorstelling van Mavo 4. In zes weken heb ik met de leerlingen een voorstelling neer weten te zetten, met bloed, zweet en tranen.
De docent die ik verving kwam ook kijken. En toen kwam het kleine stemmetje in mijn hoofd weer opzetten: “Zie je wel, hij vindt het vast niet goed genoeg. Jij bent ook helemaal niet goed genoeg.” En weer besloot ik mijzelf ‘buiten de groep’ te plaatsen, door niet bij de collega’s te gaan zitten, maar me veilig te verschuilen tussen de leerlingen.
Achteraf bleek mijn angst uiteraard ongegrond. En stond er een hele goede voorstelling, van 5 ongelooflijk hardwerkende leerlingen, waar ik ontzettend trots op was. En die collega die ik mocht vervangen? Die was helemaal gelukkig dat “onze leerlingen” het zo goed gedaan hadden.

Wat ik hiervan leer? Dat oud zeer er nog steeds zit. En dat het tijd wordt dat ik deze eens ga aankijken. Want die lelijke stemmetjes in mijn hoofd mogen na 27 jaar echt weleens hun mond gaan houden.

Daphne