Een trouwe metgezel in mijn tuin
De Eik met een hoofdletter, want deze majestueuze boom staat pal achter mijn huis in het gemeenteperkje en heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Ik woon inmiddels alweer ruim 20 jaar in dit huis en in die jaren heb ik de Eik enorm zien groeien. Waar de takken van deze reus eerst nog meters van mijn schutting verwijderd waren, hangen ze nu boven mijn tuin. Mij in de zomer verblijdend met oh zo nodige schaduw, in de herfst met bergen vol bladeren die ik meestal voor het grootste deel laat liggen om kleine kruipers de kans te geven de winter te overleven.
De balans tussen natuur en netheid
Terwijl nu in maart het zonnetje alweer zo lekker geschenen heeft en ik de tuin in wil, liggen er nog kliko’s vol aan blad in mijn tuintje. Ga ik voor de beestjes, of voor de netheid? Uiteraard kies ik voor het eerste. Ik heb er een kleine hommel in zien kruipen en besef het nut van al dat blad. En voor mij staat die hommel symbool voor het leven dat er weer zin in heeft, al is het misschien nog nét iets te vroeg.
De Eik en mijn herstel na Covid
Een leven voor en na Covid
De belangrijkste reden dat de Eik zo’n bijzondere plek heeft in mijn hart is de Covid-periode. Toen ik in september ‘21 zó ziek werd van Covid dat ik op het randje van de dood heb gelegen, kon ik geen prikkels meer verdragen. Mijn hersenen hadden het na bijna twee weken 40 graden koorts begeven. Ik kon geen boek meer lezen, geen gesprek meer voeren en moest al huilen bij het binnenkomen van de katten, ik kon niets meer verdragen.
Naast het simpele feit dat mijn ziekteproces, dat uiteindelijk bijna een jaar in beslag heeft genomen, een enorme impact heeft gehad op mijn leven en dat van mijn gezin, heeft het ook mijn leven ten positieve veranderd. Voor en na Covid zijn in mijn geval echt twee verschillende werelden. Bijna-doodervaringen zijn niet voor niets bij veel mensen intens en levensveranderend, zo ook bij mij. Daar zal ik vast een andere keer meer over schrijven.
De Eik als houvast tijdens mijn herstel
Terug naar de Eik. Terwijl ik in bed lag nadat ik ‘het’ had overleefd, kon ik niet veel meer dan naar buiten kijken door mijn raam. Mijn enige uitzicht was de Eik. Toen ik in september ziek werd, stond hij nog vol in het blad. Ik zag het blad eerst geel en bruin worden en daarna afvallen tot er in de winter een kale boom overbleef.
Niets bijzonders zou je zeggen, tot dit het enige is dat je beleeft in je leven. De Eik hield me in contact met de aarde en met de werkelijkheid, want veel meer dan dat kon ik simpelweg niet verdragen.
De schoonheid van vertragen en observeren
Soms is het mooi om stil te staan bij de minuscule dingen in het leven, zoals het transformeren van de Eik. Door dat gedwongen stilstaan heb ik mogen leren hoe intens mooi het leven is.
Nienke